Bir gun, lisede iken, sinifimdan bir oglana rastladim eve donerken.Kayl idi ismi. Okuldaki butun kitaplarini sirtlamisabenziyordu.Kendi kendime, "Neden biri okuldaki kitaplarini eve getirsin cuma aksami,gerçekten hafiz olmali bu oglan" diye dusundum.Benim hafta sonum planlanmisti bile( partiler ve futbol,arkadaslarimla yarin ogleden sonra), omuzlarimi silktim ve
yoluma devam ettim.Yoluma devam ederken, bir grup oglanlarin ona dogru kostuklarini gordum.Onu itelediler, butun kitaplarini dusurttuler ve
çelmeleriyle oglani çamur içine dusurttuler. Gozlukleri uçup oglandan uç metre oteye çimene dustu.Oglan basini kaldirdi, gozlerinde derin bir aci gordum.
Kalbim burkuldu oglancik için. Ona dogru sekeledim,gozluklerini bulmak için emeklerken gozundeki bir damla yasi gordum.
Gozluklerini ona verirken "Serseri herifler" dedim.Baska yapacak isleri yok sanki.Bana bakti ve "Tesekkur ederim" dedi. Kocaman bir gulumseme
belirdi suratinda.Gerçekten minnetkarlik ifade eden bir gulumseme idi.Kitaplarini toparlamasina yardim ettim ve nerede oturdugunu sordum. Tesaduf ya, bize yakin oturuyormus.
Neden daha once gozume çarpmadin diye sordum.Daha once ozel okula gittigini soyledi.Daha onceden ozel okula giden bir arkadasim yoktu hiç.
Hep beraber eve yollandik ve kitaplarinin bir kismini bentasidim.Arkadas olunacak birine benziyordu.Arkadaslarimla beraber futbol oynamak istermisin dedim.
Evet dedi.Hafta sonunu beraber geçirdik, biraz daha tanidim Kayl'i,biraz daha ilindim ve arkadaslarimda ondan hoslandilar.
Pazartesi sabahi geldi, ve Kayl butun kitaplariyla okula donuyordu.Durdurdum ve "Bu kitaplari hergun tasimakla guzel pazi
yapacaksin"dedim.Guldu ve kitaplarinin yarisini bana uzatti.Ondan sonraki dort sene içinde Kayl ile çok iyi arkadas
olduk.Okulun son yilinda koleje gitmeyi dusunmeye basladik.Kayl Georgetown kolejine karar verdi, bende Duke kolejine
gidecektim.Arkadasligimizin sureceginden emindim ve aramizdaki kilometrelerin bunu etkileyecegini sanmiyordum. . O doktor
olacakti,bende futbol bursuyla iktisat okuyacaktim.Kayl sinif birincisiydi.Her zaman onun hafizligiyla girgir geciyordum. Sinif
birincisi oldugu için mezuniyet toreninde onun konusma
yapmasigerikiyordu.Çok memnundum ortaya çikipta konusma yapmak bana dusmedigi için.Mezuniyet gunu Kayl'i gordum.
Çok yakisikliydi kerata.Lise boyunca gelisen ve benligini bulanlardandi Kayl.Gerçekten olustu ve pazilasti ve gozlukler yakistida oglana.
Butun kizlar seviyordu onu, ve benden çok kiz arkadasi vardi. Bazen kiskandim onu dogrusu. Bugun o gunlerden biriydi.
Heyecanli oldugunu sezdim yapacagi konusma dolayisiyle.Sirtina yapistirdim bir tane ve " Aslan oglan,
becereceksin, korkma"dedim. Bana o minnetkar dolu bakisiyla bakti ve gulumsedi."Tesekkurler" dedi. Bogazini temizledi ve konusmaya
basladi:Mezuniyet, bizlere buraya kadar gelmemize yardim edenlere tesekkur etme zamanidir.
Anneniz, babaniz, ogretmenleriniz, kardesleriniz, belki
antrenorleriniz... fakat en çok arkadaslariniz...
Birisiyle arkadas olmak o kisiye verebilceginiz en buyuk hediyedir.Sizlere bir hikaye anlatacagim simdi.Arkadasima inanilmaz bir ifade ile baktim, o,
kalabaliga bizim ilk tanistigimiz gunu anlatirken.Tanistigimiz gunun hafta sonu intihar etmeyi planlamis
megerse.Annesi sonradan okula gidip aci içinde onun dolabini bosaltmak zorunda kalmasin diye, megerse ogun Kayl okuldaki dolabini
tamamen bosaltmis ve eve tasiyormus.Bana derinden bakti ve gulumsedi.Sans olarak kurtarildim intihar etmekten. Arkadasim beni
kurtardi bu faciadan.Topluluk mirildanmaya basladi yakisikli arkadasimin hayatinin en zor zamanini anlatmasina.
Annesi ve babasinin bana baktiklarini ve minnet dolu gulumsemelerini gordum. O ana kadar durumun bu kadar onemli oldugunu
anlamamistim.Hareketlerinizin neticesini hiç bir zaman bosa vermeyin.Kucuk bir mudahele, digerinin hayatini
tamamen degistirebilir. Iyiye veya kotuye.
Allah bizi bir araya getirdi birbirimizin hayatinietkilemeye.